Rolling Party

Bekijk de video op Youtube..
http://youtu.be/h0ajmoqzuOI

How are you?
Where do you come from?
Why do you do the Ragbrai?
Where have you heard of it?

Deze vragen zijn ons vele malen gesteld. Overigens ook vragen waar we zelf mee zitten.
Ergens in april stelt iemand mij voor om de Ragbrai te gaan fietsen. Een tocht van 500mijl dwars door Iowa. Op hetzelfde feestje stuur ik Jons een SMSje met de vraag of die met me mee wilde, Annelies gaf direct al aan niet mee te gaan. Een half uur later een enthousiast bericht van Jons dat hij er zin aan had, dat het er leuk uit zag, etc. Hoe kan dat nou, een fietstocht door de Midwest, en Jons vind het leuk! Thuis ben ik ook naar de webside van de ragbrai gegaan om te onderzoeken wat Jons dan leuk zou vinden. Mooi weer, veel fietsers, maar geen feesten.
Met enige scepsis dus aan dit avontuur begonnen.

Vrijdagavond de 23e gaat Jons nog even stappen met Derek (Zoon van Annelies) zal ook wel boring zijn! Komt om half vijf de volgende ochtend weer binnen. Was dus toch niet zo boring. Om zes uur gaan we naar de bus, waar de airco op vriezen staat, zodat Jons niet langer meer stuitert maar slechts rilt van de kou.

Om een uur of drie komen we aan in het dorp Glenwood (5300 inwoners). En dan begin je te snappen wat er gaat gebeuren. Uit alle windstreken van Amerika komen de gasten binnen en gaan tegelijk 7.000 tentjes opzetten, andere gasten zitten bij particulieren of in een van de vele campers. Met de daarbij behorende toiletten, douches, eetkraampjes, vrachtwagens voor de bagage, bussen van en voor de diverse fietsclubs.
Heel indrukwekkend. Indrukwekkend is ook de openings ceremonie, het volkslied, een ieder gekeerd naar de vlag en dan verschijnt er een streepje aan de lucht, die uitgroeit tot de stealth bommenwerper B1. Het kippenvel op je huid.
Het weer alarm gaat af, dit is voor niks dus s’avonds kan er echt geparty'd kan worden bij een prima band in een van de straatjes van het dorp.

Zondag 24 july.
We worden wakker door het niet zachte geluid van de eersten die vertrekken om zes uur in de ochtend en het 'ge-tetter' van een trompet. Wij besluiten dan ook maar te gaan, want er zijn er maar weinigen die tot na achten lijken te willen wachten, terwijl wij nog dachten dat we voor twaalf weg moesten zijn.
Op water en een muslie reep starten we in een enorme hoeveelheid fietsers, tenminste 15.000 maar er zijn veel zwart rijders.
Het is een mooi heuvelachtig landschap, helemaal niet zo boring, wellis waar met veel corn (mais).Elk dorpje dat we passeren heeft uitgepakt en heet ons van harte welkom. Ja letterlijk. De mensen roepen naar je als je het dorp in rijd “welkom in Carson”
Onderweg zijn bij de vele boerderijen ook eet en drink gelegenheden ingericht, soms ook met live muziek.
In Atlantic is onze overnachtingsplaats, we komen daar na de middag aan en zetten onze tent op onder het scoreboard op het baseball veld. Ook in Atlantic is het weer een feest die avond.

Maandag 25 gaat het ongeveer hetzelfde. Alleen beginnen bij ons de spiertjes en de weinige nachtrust al parten te spelen.
In Carrol is de bevolking die avond verviervoudigd. Op het feest kun je niet over de mensen heen kijken, goede band weer, veel bier, en weer laat.

Dinsdag 26 In Boone komen we al goed in ons ritme van fietsen eten, drinken en feesten.
We eten in de wijn maker van de stad.
De cowboy …. Band geeft een geweldige show, op het emplacement van de trein, met veel licht en vuur en rocknummers uit de 80e. En elke vijf minuten zo een enorme goederen trein.

Woensdag 26, Een rustdag, het is maar 50 mijl vandaag.
Maar om half negen is het zo stil in het park geworden, dat we nieuwsgierig de tent openen. LEEG< geen mens meer te zien, geen toiletten, douches of baggage vervoerder, gewoon een schoon park, met 1 tent, de onze!
Gelukkig weet Jons een partikulier te vinden die de baggage naar Altoona wil brengen.
Maar als we wegrijden, blijkt er geen doede afspraak gemaakt te zijn over hoe elkaar te bereiken en waar de baggage terug te vinden. Paniek?
Nee, met de meiden van gisteravond nemen we om tien uur een bloody Mary. En omdat het een rustdag is overall een biertje in elk dorp, waar we nu niet doorheen kachelen zoals de eerste dagen. Overal lijkt er wel live muziek te zijn en een biergarten.
Annelies staat lang op ons te wachten, want deze “rustdag” gaat zo toch wel lang duren
We missen de hoofd act “Grand funky railroad” band.

Donderdag 27.
Amerikanen zien fietsen als een sport. Ze hebben er dan ook alles voor, leuke social fietsclubjes, mooie kleertjes schoentjes, handschoentjes en prachtige fietsen. Als je 100mijl op een dag fietst behoor je tot een soort elite van sentenials!?
In Holland gebruiken we de fiets voor de boodschappen, naar het werk, of naar een party, want dan kun je drinken! Lid van de fietsclub wordt je als je meer als 100mijl per dag wil fietsen en hard.
De ragbrai combineert het. Net als in Holland ga je op de fiets naar de party. Maar het zijn er wel tien op een dag en met een tussen afstand van ca 7mijl, fiets je toch ook heel wat.
Jons heft vannacht wat lang naar de tent gezoch. Moet hij maar wat minder socialiseren, wat beter de dagelijkse krant bestuderen waar per stadje het programma en de plattegronden in staan, waar de noodopvang is en hoe en wanneer de shuttle bussen rijden. Het maakt nu de dag wat zwaarder.

Vrijdag 28
Onderweg gebeurt heel veel, allemaal verhalen, vraag naar:
De biergartens,
Het nonnenkoor,
De Amerikaanse vlag,
Het rijdende internet station
De smooties, breakfast burrito, donuts, brownies, pie en de pastafarie
Het meertje in de voortuin, de skinnydip
Coast to coast rijders en “gras”
Brandweer auto’s
Slechte wegen, stijle hellingen
De fiets capaciteiten van de Amerikaan
Vandaag “fietsen” we van 6.30uur tot 20.00uur

Zaterdag 29
De laatste dag, alles is eigenlijk wel al gezegd, iedereen wil nu naar huis. De verwachtte geweldige binnenkomst, de voorwiel dip in de Mississiepie in Bettendorf, is absoluut niet het hoogtepunt van deze week. Iedereen zoekt zijn retour vervoer weer op.
Vandaag is ook de bix, een run in Bettendorf, die krijgt meer aandacht, die avond is er wel een groot straatfeest, met drie podia, maar er is al geen ragbrai shirt meer te vinden.
Het kan weer opgslagen worden bij een geweldige ervaring, die ik met Jons en door Jons heb mogen beleven